داستان هدایت بُشر حافی(بشر پا برهنه) به دست امام کاظم(ع)

"بُشر

بن حارث" که معروف به "حافی" است از بزرگان صوفیه متقدم و از زهاد معروف و

علمای حدیث است که در دهکده ای نزدیک شهر مرو در سال (150 یا 152 هجری

قمری) به دنیا آمد ولی بعدا در شهر بغداد ساکن شد. در اوایل عمرش بسیار به

لهو و لعب و بطالت عمر مشغول بود و حتی به امور منهیه اشتغال داشت.

 تا اینکه روزی امام کاظم(ع) در حالیکه از جلوی خانه بُشر می

گذشت آواز غنا و ساز از درون خانه بُشر شنید. حضرت از کنیز بُشر که در

مقابل خانه ایستاده بود سؤال کرد که "صاحب تو آزاد است یا بنده؟" کنیز گفت:

-آزاد است.

حضرت فرمود:

-راست گفتی که اگر بنده بود بندگی خدا میکرد.

بعد از آن کنیز به درون خانه رفت و فورا ماجرا را برای بُشر گفت. بشر از

آن کلام متنبه شده، پای برهنه از خانه بیرون دوید و به دنبال امام رفت.

همین که به حضرت رسید، خود را به قدم های حضرت انداخت و به دست مبارک حضرت

توبه و انابه کرد. و به سجده رفت و میگفت: بل عبد، بل عبد... بلکه بنده است

بلکه بنده است.

به همین خاطر که در هنگام هدایت به دست امام پابرهنه

بود تا آخر عمر چیزی برپای نکرد تا از این دنیا رحلت کرد. از همین رو بود

که به او بشر حافی یعنی (پابرهنه) می گفتند