بارالها دعا از تو اجابت هم از تو؟ ما به ناتوانی خود معترفیم و اینکه رفیقِ نااهلِ خویشتنِ خویش بوده‏ایم، روزی، یوسفِ جان را به رسم امانت، در کالبدم دمیدی و اکنون به چاهِ نفسِ خود چنان گرفتارم که هیچ اراده‏ای جز مشیّت تو، توان رهایی‏ام را ندارد، تنها امیدم به مطلع‏الفجر است، تا کاروان شب‏های قدر تو، دَلوی در بیابانِ جانم بفرستد و ذلت مرا به عزت مبدل کند.